Een van de rituelen tijdens de Hindoevoltrekking van het huwelijk is de Kanyadaan. Een ritueel waarbij de ouders de dochter weggeven. Het is vaak een emotioneel moment tijdens de huwelijksvoltrekking.
Een hindoehuwelijk bestaat uit een groot aantal rituelen en tradities. De meeste met een sentimentele betekenis. De rituelen en tradities worden generatie op generatie doorgegeven. Hierdoor zijn sommige rituelen aangepast of veranderd naar de modernere tijd. De essentie is vaak hetzelfde.
Een van deze eeuwenoude rituelen is de Kanyadaan.
“Kanya = (ongehuwd) meisje. Daan = (letterlijk) donatie.”
Vrij vertaald is dit het weggeven van de dochter tijdens de ceremonie. Ook bij mij was dit het geval. In eerste instantie gebeurt dit (net als bij een westers huwelijk) door de ouders van de bruid. Zij vertrouwen hun dochter toe aan de bruidegom in de hoop dat hij haar met hetzelfde respect behandelt zoals zij dat gedaan hebben.
De geschiedenis
Maar waar komt deze traditie vandaan? Dat dit ritueel generaties lang is doorgegeven is een feit. Veel van de Hindoerituelen komen uit de Veda’s. Maar er zijn verschillende meningen over de origine van dit ritueel. Kanyadaan zoals deze vandaag de dag uitgevoerd wordt, verschilt met het ritueel uit de Veda. In die tijd was de mening van de vrouw super belangrijk. Zonder haar toestemming werd er niet getrouwd. In de loop van de tijd veranderde de handelingen in het Hindoeïsme. Ook de verhoudingen tussen man en vrouw veranderden in de loop van de geschiedenis(denk aan oorlogen etc). De vrouw werd onder ‘supervisie’ van een man geplaatst, eerst haar vader, daarna haar man en tot haar dood haar zoon. Met de reden haar te beschermen tegen de buitenwereld.
Het ritueel
Het Hindoeïsme heeft flink wat handelingen tijdens het huwelijk. Elke familie heeft zo ook zijn eigen rituelen en tradities. Tijdens de voltrekking van het huwelijk speelt de Kanyadaan een grote speerpunt. Vanaf dat moment verandert je rol van meisje naar vrouw. Van dochter naar echtgenote. Het is symbolisch nogal een overgang. De ouders leggen de hand van hun dochter in de hand van de bruidegom (de hastamilap). Soms worden de handen vastgebonden door een rode of witte doek, of door een draad. In de handpalm liggen: betelbladeren, een betelnoot, een (gouden) munt en wat bloemen. Terwijl de priester bepaalde mantra’s reciteert wordt Gangajal (water uit de heilige rivier Ganges) over de handen gegoten. Vanaf dit moment gaat de bruid een andere fase van haar leven in.
Naar mijn mening is het ritueel symbolisch een mooi gebaar. De ouders vertrouwen hun meest waardevolle bezit (een van hun kinderen) toe aan de bruidegom. Ook de Westerse wereld heeft deze traditie, denk maar aan de vader van de bruid die haar bij het altaar ‘weggeeft’.
Simply Bliss
Aartie
Disclaimer: ik wil niemand tegen de schenen schoppen. Vindt je dit ritueel niks, dan is dat helemaal prima. Ikzelf vind het een mooi gebaar van de ouders. Vandaag de dag zijn we allen een stuk verstandiger om hier luchtig mee om te gaan.
Meer lezen?
Hallo champagne wall, goodbye donut wall
Mehndi avond - hier moet je op letten